คิงส์ฟอร์ด สมิทและจอห์น ทอมป์สัน "ทอมมี" เพทธีบริดจ์ขับเครื่องบินเลดีเซาเทิร์นครอสส์ตอนกลางคืนจากอลาหาบาด อินเดียไปยังสิงคโปร์เพื่อพยายามที่จะทำลายสถิติการบินจากอังกฤษไปออสเตรเลียที่ซี. ดับเบิลยู. เอ. สกอตต์และทอม แคมป์เบลล์ แบล็กทำไว้ก่อนหน้านี้ อย่างไรก็ตาม คิงส์ฟอร์ด สมิทและเพทธีบริดจ์หายสาบสูญเหนือทะเลอันดามันในช่วงเช้ามืดของวันที่ 8 พฤศจิกายน ค.ศ. 1935 จิมมี เมลโรส นักบินผู้หนึ่งได้อ้างว่าเขาเห็นเลดีเซาเทิร์นครอสส์บินฝ่าพายุประมาณ 150 ไมล์ (240 กิโลเมตร) จากชายฝั่งที่ระดับความสูง 200 ฟุต (61 เมตร) เหนือระดับน้ำทะเลโดยมีเปลวไฟพ่นออกมาจากเครื่อง[47] เอริก สแตนลีย์ กรีนวุด นักบินชาวบริติชพยายามบินค้นหาเหนืออ่าวเบงกอลกว่า 74 ชั่วโมงแต่ไม่พบร่างของพวกเขา[46]

สิบแปดเดือนต่อมา ชาวประมงชาวพม่าพบชิ้นส่วนขาล้อและล้อเครื่องบินซึ่งลมยางภายในยังคงเต็มอยู่ ชิ้นส่วนดังกล่าวถูกซัดมาเกยชายฝั่งเกาะโกกูนเย่ในอ่าวเมาะตะมะ ห่างจากชายฝั่งรัฐมอญ ประเทศพม่าประมาณ 3 กิโลเมตร (1.9 ไมล์) และห่างจากเมืองเมาะตะมะไปประมาณ 137 กิโลเมตร (85 ไมล์) ทางทิศใต้ ล็อกฮีดได้ยืนยันว่าชิ้นส่วนดังกล่าวเป็นของเลดีเซาเทิร์นครอสส์[48] นักพฤกษศาสตร์ได้ศึกษาพืชที่เกาะบนชิ้นส่วนและคาดการณ์ว่าเครื่องบินน่าจะตกไม่ห่างจากเกาะดังกล่าวนัก ที่ระดับความลึกประมาณ 15 ฟาทอม (90 ฟุต; 27 เมตร)[49] ชิ้นส่วนขาล้อนี้ได้จัดแสดงต่อสาธารณชนที่พิพิธภัณฑ์พาวเวอร์เฮาส์ในซิดนีย์[50]

สมาชิกของครอบครัวคิงส์ฟอร์ด สมิทที่เหลือได้แก่แมรีหรือเลดีคิงส์ฟอร์ด สมิทผู้เป็นภรรยา และบุตรชายวัยสามขวบได้แก่ชาลส์ จูเนียร์ หนังสืออัตชีวประวัติของคิงส์ฟอร์ด สมิทชื่อ มายฟลายอิงไลฟ์ ออกตีพิมพ์ใน ค.ศ. 1937 หลังจากที่เขาเสียชีวิต และกลายเป็นหนังสือขายดีหัวเรื่องหนึ่ง[51]

ใน ค.ศ. 2009 เดเมียน เลย์ ผู้สร้างภาพยนตร์และนักสำรวจได้กล่าวว่าเขาแน่ใจว่าเขาค้นพบเลดีเซาเทิร์นครอสส์แล้ว[52] อย่างไรก็ตาม คำกล่าวอ้างของเลย์ยังคงเป็นที่ถกเถียงว่าเชื่อถือได้หรือไม่ ผู้โต้แย้งรายสำคัญได้แก่ดิก สมิท นักธุรกิจและนักบินผู้มีชื่อเสียงชาวออสเตรเลีย และเอียน แมกเคอร์ซีย์ นักเขียนชาวนิวซีแลนด์ผู้แต่งชีวประวัตินักบินคนสำคัญหลายคนรวมทั้งคิงส์ฟอร์ด สมิท โดยแมกเคอร์ซีย์บรรยายว่าคำกล่าวอ้างของเลย์นั้น "ไร้สาระสิ้นดี"[53]